Lieve allemaal. Ik kan van uit mijn bed zo het dagelijkse leven van Japan zien. Gluren bij de buren lukt niet omdat alles potje dicht zit. We zitten precies voor de electriciteit mast dus maar 1 raam zicht. En dat is ook nog eens de ingang van de brandweer. Gelukkig heb ik altijd de koffie klaar staan. Als ik niet bij de bevolking thuis kan komen moet ik ze maar uitnodigen. šš
Soms zie je mensen naar elkaar buigen. Meestal bij aankomst of vertek. Dit ritueel kan wel 5 tot 10 keer achterelkaar zijn. Heel raar om te zien. Vooral als het een groepje is. De vogeltjes dans is er niks bij.
– de informele hoofdknik, 5Āŗ buiging, voor vrienden en personen lager in rang;
– een 15Āŗ buiging (´eshaku´) voor een iets formelere begroeting naar bekenden;
– een 30Āŗ buiging (´keirei´), respect voor onbekenden en hoger geplaatsten;
– een 45Āŗ buiging (´saikeirei´) om groot respect of spijt te buiten;
In een park in Nara zijn de herten zelfs getraind om te buigen š¤
Als ik kris kras door de straatjes loop is het volop genieten. Het echte Japan. Langs de straten staan geen auto's geparkeerd. Op kleine plekken tussen de huizen zijn betaalde parkeerplaatsen gefabriceerd. Of deze net zo duur zijn als in Amsterdam weet ik niet. Ook in de tuin voor het huis staan soms auto's. Klein huis kleine auto. Groot huis grotere auto en soms zelfs een paar planten in een pot.
Toen ik langs de kazerne liep waren de jongens al aan het oefenen om op 3 hoog naar binnen te komen.
Ik heb afgesproken om 20.00 want ik ben nu eerst naar het park om lekker een biertje te drinken op een bankje. š»
