Lieve allemaal. Ook al zien wij Annie de Rooij nooit meer op de TV, hier rijd ze vrolijk in het rond of ze nooit is weggeweest. Ha Ha wat scheelt het? Elke dag probeer ik weer een andere rit te maken. Ik ga steeds beter de weg kennen en het gaat mij steeds gemakkelijker af. Vandaag ging ik naar de andere kant van het eiland maar na een paar bochtjes teveel bleek achteraf, dat ik weer naar dezelfde kustlijn stond te kijken. Ha ha. Dat is zo leuk aan de B weggetjes. Geen idee waar je bent maar prachtige omgeving.
Even de brommer af voor een foto. Oeps je voelt hem al aankomen. Brommer doet niets, maar dan ook niets meer. Annie zou zeggen : Ik heb BROMMERPECH. Even Apeldoorn bellen. Waar ik ben? Derde groene huis links en dan doorrijden tot je niet meer verder kan. Gewoon bij die berg. O gelukkig een meneer komt de dode hond langs de weg ophalen. Of hij verstand had van brommers, mmmmm. Hij dacht, dat vrouwtje help ik wel even maar helaas ook niets. Dan maar toeteren en hopen dat in dat verlaten huis iemand is. Ik ga echt voor geen goud het terrein op. Straks komt Ć©Ć©n zo’n waakhond verhaal halen over zijn dodenvriendje.
BRRRRRRRR. Ik bedoel maar. Ha Ha. Gelukkig. Deze man had er wel verstand van en startte
hem met de voetpedaal. Ha Ha ik wist niet eens dat ik die had. Ineen stuk naar
huis gereden en daar de brommerverhuur gebeld die meteen kwamen om hem om te ruilen
Met een lach maak je geen zorgen de rest komt morgen. De monteur was al eens eerder
langs moeten komen want het bleek dat je niet kon starten met de kleine
standaard uit. Wisten wij veel. Ha Ha nu wel. De mensen zijn hier zo
vriendelijk. Ik moest tanken en hier moet je voorruit betalen. Weet ik veel
hoeveel liter. Meteen kwam een jonge me helpen. Dit kom je in Nederland bijna
niet meer tegen. š¤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.