Lieve allemaal. Helaas geen Elfstedentocht voor jullie. Wij hebben hier een elf urenplan. Het maakt niet uit wat we hier doen. Alles gaat traag. Ik ben nu 2 keer mee geweest om Ć©Ć©n van de meisjes weg te brengen naar een high school. In heel veel landen gaat het zo maar ik ken het eigenlijk alleen uit de Amerikaanse films. Hier lijkt het meer op een kostschool uit een Engelse horror film. Het is een eer voor de kinderen om er heen te mogen maar zo ziet het er niet uit.
Ze hebben een lijst wat ze mee moeten nemen en als dit niet klopt kun je gaan. Op zich wel goed want tussen arm en rijk is nu geen verschil meer. Ze dragen allemaal een uniform en hebben precies hetzelfde in de koffer. Alles wordt gemerkt met je nummer. Je moet een stalen koffer mee met slot, je krijgt een kasje met slot, je eigen matje mee, eigen dekens, eigen bord, beker, bestek en soms zelfs een stoel. Het is een hilarisch gezicht als ze aankomen want sommige komen met de taxi busje of brommer en dan moet alles er op. Wij zouden al overspannen zijn bij het idee maar hier geven ze er niet om.
Onderweg naar de school toe, wordt alles gekocht. Meestal in een winkel bij het dorpje van de school. Want elke school bepaald zijn eigen kleur uniform en die kan je dan weer niet ergens anders krijgen. Zo pikt de lokale bevolking weer een graantje mee en dat is natuurlijk erg goed. Hier beginnen de eerste kennismakingen al. Wij rijden in een pick-up dus er kunnen best 3 moeders met kinderen mee met alle spullen. Allemaal de adem in en de deur dicht. Lekker een uurtje schudden met zijn allen op de onverharde wegen.
Als je aankomt begint de controle. Uren wachten voordat je aan de beurt bent. Als het lijstje niet klopt kun je weer terug naar het dorp om het te kopen en natuurlijk overkomt hier de helft van de mensen dat, dus ook wij. Lijstjes zijn er om 20 keer op te kijken maar verder niets mee te doen. Ze zijn gek op briefjes en enveloppen. Staat heel interessant. Zien en gezien worden. Toen we weggingen was het meisje ons al vergeten en dat is weer een fijn idee. Ze vindt het dus heerlijk om te gaan. Geen gejank wat bij ons aan de orde zal zijn als je op je 14e , 4 jaar weg van huis gaat. Maar in Afrika heeft niet iedereen het zo gezellig thuis en de kinderen van hier zijn ook blij dat ze van de 96 andere kindertjes af zijn. Op je 18e moet je het zelf verder rooien van het weeshuis. Dan zullen ze moeten gaan werken om verder te kunnen. Moet wel anders kunnen ze niet genoeg kinderen helpen. Ik heb veel respect voor Phyllis en Jos die hun hele leven wijden aan de kinderen. ♥️
